Радован Павловски - Прва стража

Меѓу цветовите и камењата
подоцна ќе се јави оган
и модра веда ќе фркне до изворите
Речникот на Природата ќе дојде до збор
да ја изговори својата тајна Сега пред нас
ти татко сè знаеш а замолче Синоќа
префрлавме планини на болот
и штом со очите се видовме
ти ги склопи очите а те осветлија
големи светлини Жалоста наша да биде
строга и затегната како бајрак во бој
Убавината што не испушта од себе
ни меч ни перо ни благост на плод
и ведра нежност на цвет
а за тоа да не дознае светот-твојот лик
за нас да се задржи за вечност
чисто и совршено лице на цонцето
што вчера на пладне го бараше од мрак
зеде од сонцето светлина
и да ја затвори во својата дланка
по чии линии
бродат корабите на твојата душа.