Бугарија ќе дозволеше слободен попис и посебни права за етничките заедници, па Македонците во Бугарија ќе ги уживаа сите права и слободи. Ќе имаа универзитет на македонски јазик, а македонскиот ќе беше службен во Пиринска Македонија. Омо Илинден Пирин ќе беше призната партија и Македонците ќе имаа најмалку 10 пратеници во собранието, ќе беа дел од владеачката коалиција, ќе имаше министри Македонци дури и вицепремиер на Бугарија ќе беше Македонец.
Во Албанија и Косово исто така ќе имаше слободен попис и посебни права за малцинствата. Македонците ќе имаа најмалку средни школи на мајчин јазик а во поголемите населени места како на пример Пустец ќе имаше споменици од Гоце Делчев, Павел Шатев, Петар Поп Арсов, Ченто, Михајло Апостолски и други значајни Македонци од историјата. Горанците ќе беа признати како Македонци и ќе ги уживаа сите права како и останатиот дел од населението. Задолжително ќе имаше пратеници Македонци.
Во Србија Македонците исто така ќе добиеја посебни права како малцинство, ќе имаа најмалку еден градоначалник како и најмалку еден пратеник во собранието како дел од владеачката коалиција. Македонскиот ќе беше службен во општините со поголем број Македонци како Панчево и Пландиште, а СПЦ ќе ја признаеше автокефалноста на МПЦ.
Грција ќе го признаеше геноцидот врз Македонците од Егејска Македонија и ќе се извинеше за истиот. Ќе го признaеше македонското малцинство и македонскиот јазик и ќе ги вратеше имотите на Македонците. Нашите таму ќе можеа да имаат македонски имиња како и сите топоними ќе си ги вратеа старите називи и ќе беа македонски. Ќе учеа на македонски jјазик кој исто така ќе беше службен во местата со поголем број Македонци. Виножито ќе имаше свои градоначалници како и пратеници во собранието во владеачката коалиција.
Во сите земји ќе имаше задолжителни вработувања за Македонците и ќе имаа право на чествување на македонските празници како и слободни денови за истите. Преминувањето на граница со сите соседи ќе беше само со лична карта. Нашите амбасадори во овие земји ќе можеа да се мешаат во државната политика, ќе постоеше посебна економија меѓу нас и соседите и соработка на полицијата. За крај сите соседи ќе лобираа за Република Македонија и ќе ја поддржуваа во евроатланските интеграции.
Се ова ќе постоеше ако соседните држави со кои граничиме се однесуваа во својата политика како што се однесува нашата земја. За жал нивниот однос не е ни блиску до ова туку премногу далеку.
